لباس نوزاد چقدر لازم است و چه رنگی باشد
برای نی‌نی‌ام چقدر لباس لازم دارم؟
بچه‌ام خیلی خوب خوابیده بود و شیرش را خورده بود اما گریه‌اش یک لحظه بند نمی‌آمد. دو سه ساعتی با او کلنجار رفتیم و فایده‌ای نداشت. فکر کردیم که حتما مریض شده است یا دل‌درد دارد. وقتی او را پیش پزشک بردیم بعد از کمی معاینه گفت: «این بچه هیچ مشکلی ندارد. فقط زیادی به او لباس پوشانده‌اید.» کمی از لباس‌هایش را همانجا درآوردیم و ناگهان گریه‌اش قطع شد! اگر شما هم مثل ما تازه پدر و مادر شده‌اید و درست نمی‌دانید چقدر لباس برای او کافی‌ست این اینفوگرافی به دردتان خواهد خورد.
رنگ لباس نوزاد
تا امروز فکر می‌کردم تا بوده این‌طور بوده که برای نوزاد پسر لباس آبی می‌خریده‌اند و برای دختر لباس صورتی، و در جشن سیسمونی نوزاد دختر در و دیوار را با تزیینات صورتی می پوشانده‌اند و در جشن سیسمونی نوزاد پسر همه جا را آبی تزیین می کرده‌اند. اما امروز بعد از مطالعه فروان متوجه شدم که اشتباه می‌کردم، آن هم اشتباهی بزرگ!
جالب است بدانیم قرن‌ها هم نوزادهای دختر و هم نوزادهای پسر تا شش سالگی پیراهن‌های بلند سفید رنگ می‌پوشیدند. این پیراهن‌ها نه تنها کودکان را دور از نقش‌های جنسیتی نگه‌می‌داشتند، بلکه بسیار راحت و کاربردی بودند. موقع تعویض کهنه بچه به راحتی آن را بالا می‌زدند و وقتی کثیف می‌شد آن را در مایع سفید کننده ضدعفونی می‌کردند. چه از این راحت‌تر؟
پس چه شد؟ رنگ‌های صورتی و آبی از کجا آمدند؟ اواسط قرن نوزدهم خیاط‌ها و تولیدکنندگان لباس، رنگ‌های محو و ملایم پاستلی را وارد بازار پوشاک کودک کردند. آبی کم‌رنگ، سبز روشن، لیمویی، نارنجی روشن، صورتی ملایم و رنگ‌هایی از این دست کم‌کم به رنگ غالب برای پوشاک کودکان تبدیل شدند.
شاید بسیار تعجب کنید اما واقعیت این است که در ابتدای قرن بیستم در یکی از مجلات زنان مقاله‌ای منتشر شد که با تاکید فراوان آبی را رنگ مناسبی برای دختران و صورتی را رنگی مناسب برای پسران می‌خواند. در این مقاله آبی رنگی ملایم و متناسب با روحیه دخترانه و صورتی رنگی تند و قوی و متناسب با روحیه پسرانه معرفی شد. جل‌الخالق! بعد از آن‌که سال‌ها گذشت و چندین مجله و طراح دیگر این قانون را تایید کردند، رفته‌رفته در اوایل دهه 1940 میلادی این قانون برعکس شد و صورتی به دخترها تعلق گرفت و آبی به پسرها. از نقش عمده فروشگاه‌های بزرگ لباس در این تقسیم بندی جنسیتی نباید گذشت چون آن‌ها تمایل داشتند برای تولد هر بچه یک سیسمونی و مجموعه لباس کامل نوزاد را به هر خانواده بفروشند و با ترویج این قانون، شانس این‌که هر خانواده نیاز به سیسمونی جدیدی داشته باشد، پنجاه درصد افزایش می‌یافت.
اما با این تقسیم‌بندی چه مشکلی پیش می‌آید؟ در ظاهر هیچ، اما پژوهش‌های متعدد نشان داده‌اند که مغز دختران و پسران تفاوتی با هم ندارد و به عبارت دیگر این والدین، محیط زندگی و تحصیل، دوستان و آشنایان و خلاصه دنیا است که پسرها را در نقش سنتی پسرانه فرو می برد و دخترها را در نقش سنتی دخترانه. حالا مشکل چیست؟ وقتی فرزندمان را با یک رنگ خاص که به یک جنس نسبت داده می‌شود دوره می‌کنیم، در واقع فرصت این را از او می‌گیریم که خُلق و روح خودش را بشناسد و کشف کند. وقتی عروسک را به دست دختر می‌دهیم و ماشین را به دست پسر، بخشی از وجود پسرهایی که ممکن است پرستار، معلم، نقاش، موسیقیدان و یا شاعر بزرگی بشوند، با القای نقش‌های جنسیتی از او دور می‌شود و ممکن است هرگز کشف نشود. همین‌طور استعدادهای نهفته در وجود دختری که شاید بتواند در آینده فضانورد، خلبان، مهندس مکانیک یا مخترع بشود هم گاهی زیر لایه‌لایه تور پنهان خواهد ماند. منظور آن نیست که صورتی را به پسرها بپوشانیم و آبی را به دخترها، اما می‌شود لوازم و اسباب‌بازی‌های بچه را در رنگ‌های خنثی مثل زرد، سبز، نارنجی، قرمز و رنگ‌های دیگری تهیه کرد که از نظر روانی به جنسیت خاصی تعلق ندارند.
شاید بشود گفت اکثر دخترها و پسرها را آزاد که بگذاری در نهایت به سمت اسباب‌بازی و یا رنگی خواهند رفت که به جنسیت آن‌ها نسبت داده می‌شود. اما اگر آن‌ها را آزاد نگذاری، هیچ وقت نخواهی فهمید که شاعر، نویسنده، مخترع یا مکتشف بالقوه‌ای در خانه داشته‌ای.
